سلام . باز هم من اومدم . شاید دلیل اینکه خیلی زود به زود دارم آپ میکنم اینه که به وبلاگم سر و سامونی بدم . تا شاید از این بی حالی و بی حوصلگی خودمو رها کنم .
انسان موجود عجیبیه . همیشه واسه رسیدن به یه هدف که میدونه نهایی نیست در حال تلاشه . تازه وقتی که به اون هدف میرسه میبینه که اول راهی دیگست . واسه من هم همینطوره . واسه هممون همینطوره . شاید اگه روز هم میدونست که تمام تلاشش اینه که خودشو به شب برسونه و فنا شه ؛ هرگز به این تلاش بیهوده دست نمیزد .
شاید ما آدمها هم اگه میدونستیم که در آخر راهی که همه انرژیمون رو واسش گذاشتیم رسیدن به یه شب تاریک و یا رسیدن به ابتدای جاده ای که اون هم داری انتهایی تاریکه ؛ یه گوشه مینشستیم تا لا اقل به روزگار بخندیم و اونو مسخره کنیم که نتونسته ما رو بازی بده . پس بیاین بخندیم . به چرخش بیهوده زمین که تمام تلاششو میکنه تا مارو به بازی بگیره . بیچاره خودش هم نمیدونه که بازی خورده تو این کهکشان لایتناهی .
دلم از خیلی چیزها گرفته . دلم از خودم بیشتر از هر چیزی گرفته . چطوری میشه خوشحال بود . چجوری شاد بود . بغضی دردناک گلومو به هم فشرده . عاقبت کار چی میشه .
ای خدایی که اون بالاها نشستی و رفتارهای بنده هاتو میبینی .چقدر تو صبوری . شاید اگه من جای تو بودم هزاران بار ٫ بلکه میلیونها بار نسل آدمو از رو زمین بر میداشتم . مگه اون میلیارها سالی که انسان نبود زمین و کهکشانهای تو نمیچرخیدند . اصلا مگه این زمین چیه . با این همه قاتل . با این همه جنایت . با این همه بی عدالتی . چرا نسخه زمینو نمیپیچی و به سراغ یکی دیگه از سیارهات نمیری .
خدایا امشب دلم از تو هم گرفته . از این که میبینم به من میخندی . به هزاران فکر و ایده مثل من میخندی . . امشب دلم از آدمیت خودم هم گرفته . کاش نیودم . کاش بودم اما اینجا نبودم ......
روزها با خودم کلنجار میرفتم تا در محیط مجازی دل نوشته هام رو واردکنم. اما نمیدونستم که چه زود دیر
میشه. امروز ۱۸ مهر ماه روز تولد منه . وارد سی و چهارمین سال زندگیم شدم .
آره فهمیدم داره دیر میشه . واسه همین دست به کار شدم تا این وبلاگ رو بسازم . امیدوارم بتونم یار و همدم خوبی واسه
دوستان باشم